اشعار

سنگ بی ارزش کنار تو زبرجد می‌شود           سنگ قـبر دوستـانت نیـز مـرقـد می‌شود

تو تـمامـیِّ صفـات خـوب را داری ولـی           «رأفتت» بین صفت هایت سـرآمد می‌شود

ذات قـدسیِّ تو هرگز قـابل ادراک نیست           هرکه در ذاتت تفکـر کرد مُـرتد می‌شود

عـالـم آل یـهـود از عـلـم تو مـغـلـوب شد           پـس اسـیـر عــالــم آل مـحــمّـد مـی‌شـود

گنبدت از بسکه جذاب است ای شمس الشموس           صبح ها خورشید هم مجذوب گنبد می‌شود

بنـدگـی را از کـبـوتـرهای جـلـد آموخـتم           در حـرم عـبـد فـراری هم مقـیّـد می‌شود

گرچه با چشمم ندیدم، با دلم حس کرده‌ام           از کـنـار زائـران تو مـلـک رد مـی‌شـود

زائرت هـرجا رود حتی اگر حاجی شود           در کـنار کعـبه هم دلتـنگ مشهد می‌شود

زائرت هر قـدر در مشهـد بـماند، عاقـبت           بـاز بـین رفـتـن و مـانـدن مُـردد می‌شود

وقت مرگ و قبر و محشر چشم بر راه توأم           تو نیایی خوب من، اوضاع من بد می‌شود

کلامش نور، فعلش خیر، نامش دلنشین باشد           دلـیـل عـالـم ایجـاد بـایـد ایـنـچـنـین باشد

یکی از معجزات حضرت موسی بن جعفر اوست           عـلیّ سوّم و دست خـدا در آستـیـن باشد

هوالاول، هوالاخر، هوالظاهر، هوالباطن           رضا آئـیـنۀ فـضل امیـرالمـؤمنـیـن باشد

رضی الله عنهم و رضوا عنه است، شأن او           به قرآن بهترین مصداق آیات مبین باشد

حدیث سلسله پای دلم را قرص و محکم کرد           ولای حضرتش تنها مرا حصن حصین باشد

شبیه تک تک اجداد خود باب نجاتم شد           نخی از ریشۀ سجاده‌اش حبل المتین باشد

بجز او چه کسی با حُسن رفتار و صمیمیت           سر هر سفره با جمع غلامان همنشین باشد؟

کجا رد می‌کند از محضر خود سائلانش را           کسی که دامنش باب الحوائج آفرین باشد

ادب شرط قدم برداشتن در نزد آقایی ست           که دربان حریمش حضرت روح الامین باشد

شکوه بارگاهش را که دیدم با خودم گفتم           بهشتی هم اگر روی زمین باشد همین باشد

از اینجا دل به سوی آسمانها راه پیدا کرد           حریمش مهبط الوحی و به نوعی مهد دین باشد

تلاقی می‌کند اینجا نگـاه سائل و سلطان           چرا که آستانش نقطۀ عطف زمین باشد

گره وا میشود از کارها با یک "امین الله"           به قدر یک سر سوزن اگر در دل یقین باشد

اگر مولا سراغـم را نگیرد روز وانفـسا           بدون شک حسابم با کرام الکاتبـین باشد

منِ بد را ضمانت میکند جای تعجب نیست           تعجب میکنم روزی اگر که غیر از این باشد

همیشه وقت پابوسی تمام ترسم از این است           مبادا این زیارت، این سلام آخرین باشد

کسی از عهـدۀ مدح و ثنـایش بر نمی‌آید           همیشه سهم بیت آخر من نقطه چین باشد

آرام نـمـودی تـب و تـاب هـیـجـان را            جوشانده‌ای از شوق خودت هر غلیان را
از پـای نشاندی ز تعـجّـب جـریان را            از دشمن و از دوست ربودی دلشان را

اینگونه رضا کرده‌ای از خود دو جهان را

هم رونق کار از می و میخانه گرفتی            هم عقـل ز هر عاقـل و دیوانه گرفتی
در قـلب سماوات و زمین لانه گرفتی            ای عـالِـم فـرزانـه چه رنـدانه گرفـتی
در دست خودت نبض زمین را و زمان را

در پاسختان مانده هر استادی و رندی            هر عـالـم ایـرانی و یـونـانی و هـندی
گشته است مسلمان تو نصرانی سندی            قوربان سَنه دانوشماقین اعجاز تکندی
بستی به کـمـنـد سخـنـت دست زبـان را

اســلام بــدون تـو درونــمـایـه نــدارد            گـردن کـشی بـی خـردان پـایـه نـدارد
خـورشیدی و دیـدنـد قـدت سایه ندارد            همسایه به جز خـیر به هـمسایه ندارد
همسایه قـدم رنجه کن و منـزلمان را…

لبخـنـد زدی شعـر در اوهـام من افتاد            زآن روز خرابت شدم ای خانه‌ات آباد!
بـا قـافـیـۀ پـنـجـره فـولاد و گـهـرشـاد            هی شعر نوشتم من و چشمت صله را داد
دربـنـد کـشـیـدی تو مـعـانـی و بـیان را

دربان جنان دل به در صحن شما بست            دالان بهشت است همین راهرو این بست
حوض وسط صحن همان کوثر نقد است            ساقـی بهـشتی شده از آب حـرم مست
پـابـسـت حـرم کـرده‌ای آن آب روان را

جبریل کـمر بسته به فـراشی صحنت            حور و پریان گرم گهر پاشی صحنت
آن سدره و طوبی گلی از کاشی صحنت            برده است جنان را همه در حاشیه صحنت
بـیچـارۀ خـود کـرده حـریـم تو جـنان را

نو شاعری آمد به حـرم دفـترش افتاد            شد خیره به گلدسته کلاه از سرش افتاد
هی خواست بماند سر پا، آخرش افتاد            تا خورد زمین یاد پدر و مادرش افتاد
دسـتـی به دعــا بُـرد و تـمـام پــدران را

هرکس که تو را داشته اثنی عشری شد            ایام خوش آن بود که با تو سپـری شد
درصحن گهرشاد دل از غصه بری شد            تصویر من و صحن تو عکسی هنری شد
در نــاب تـرین جـای اتــاقــم زدم آن را

هرجای دگر رفـتـم از آن خـیر ندیـدم            یک مرتبه “برگرد” از این در نشنیدم
من هرچه کشیدم ز دل خویش کـشیدم            ارزان نفروشم که من ارزان نخـریدم
در نـوکـریت خـرج کـنم عـمر گران را

هر شـاه شـده خـادم دربـار تو چـنـدی            پـر وا کـند از بـام تو در دام کـمـنـدی
از تو طلـب رزق کـنـد عـائـلـه منـدی            از رسـم گـدایـی شـما نکـتـه و پـنـدی
آمـوخـتـه هـر پـیـر خـردمـنـد جـوان را

ای ضـامـن دنـیـای مـن و آخـرت من            ای کاش به درکت برسد معرفت من!
مردن کـف صحـنت بشود عاقـبت من            بهـتر ز خودم آگهـی از مصلحـت من
حکم از تو، دلم دست خودت داده عنان را

با جـنـس خـرابم شده‌ام وصلۀ ناجـور            هرشب به سلامی بشوم زائرت از دور
تو شـاه خـراسانی و من پـیر نـشابـور            خود را برسان پام رسیده است لب گور
ای صاحب جان! می‌سپرم دست تو جان را

بـار دگـر لبـم شده یـار و رفـیق من            گردیـده واژه‌های محـبت شفـیق من
دارد سخن ز معنی عشق عمیق من            حک گشته برمدال نفیس عقـیق من

با خط خوش به رنگ دل آرای کبریا
سلطان من تو عشق منی ایهاالرضا

اندر هوای تو نفسم جور دیگریست            با تو عزیز حق هوسم جور دیگریست
صید شما شدم قفسم جور دیگریست            احوال من حرم که رسم جور دیگریست
یا ثامن الحجج همه سرمایه‌ام تویی
دیگر چه حاجتی که همسایه‌ام تویی

سرچشمۀ تمام حدیث و سخن تویی            تابنده نـور روشن هر انجـمن تویی
آلالـۀ قـشـنـگ مـیـان چـمـن تـویـی            فخرالبشر ز نسل شه بت شکن تویی
داری مقام و هر دو جهان مبتلای تو

بوی بهشت رسد ز شمـیم سرای تو

شکـر خـدا نـگـار منی ثامن الحجج            در هر کجا قـرار منی ثامن الحجج
پیـوسته در کـنار منی ثـامن الحجج            تو صاحب اختیار منی ثامن الحجج
از لـطـفـتـان میان خـلایـق سـرآمدم
مـن نـوکـر تـو عـالــم آل مـحــمـدم

جـانم شود فـدای نگـاهت اباالحـسن            بـاز آمده غـلام سیـاهـت ابـاالحـسن
بنشسته با ادب سر راهت اباالحسن            دلبستـه بر تـمـام پـنـاهت اباالحـسن
در محضر تو آمده حاجت روا شود
از مشهد تو راهی کرب و بلا شود

نا دیـده عاشقـت شده‌ام مهـربان من            صحن نو و عتیق تو باشد جنان من

زیـبـاتـرین تـلاوت روی زبـان من            نام تو جـان دهـد به تن بی‌توان من
هر دم نفس به یاد تو من میزنم حبیب
دست مرا رهـا نکـنی ایها الـغـریب

میـلم کـشیده بـاده زنم از سبـوی تو            مستم نموده عطر دل انگیز کوی تو

یعـقوبم و گره زده‌ام دل به موی تو            امیـد عـالـمـی شـده‌ام رو بـسوی تو
تا بـنـد بـنـد شعـر من آقـا طـلا شود
نقـش پلاک عبد درت یا رضا شود

از دست تو رسد نـمک زنـدگی من            معـنـا دهد کـنار تو این بنـدگـی من
سد گـشـته‌ای مقـابـل لغـزنـدگی من            از انعـکـاس نـور تو تـابـنـدگی من
آقا مـصر شدم که شما یـاریـم کـنی
من قـطره‌ام میان یـمت جاریم کـنی

پـایـان شـعـر من شده آقا امـان بـده            من مُرده‌ام به مُردۀ بیچاره جان بده

مسکین خسته را تو بیا قرص نان بده            من را تحولی تو ببخش و تکان بده
تـا مـورد قـبـول نـگـاه شـمـا شــوم

خدمتگـزار مخـلص دارالشفاء شوم

سائل، اگر کنار کـریمی رصد شود            عالم اسیر ذکر «رضا جان مدد» شود
دست از نخ عـبای شما بر ندارد او            حتی اگـر که راه خـدایـی بـلـد شود

پس می‌شود که عبد عبید شما شویم            وقتی ردیف قافیه‌هامان “شود” شود
هر کس اسیر پنجۀ عـشق شما نشد            باید اسیـر پـنجۀ هـر دیـو و دد شود

امشب شبـیـه ابـر بـهـاریـم یا رضا
اذنـی بـده دوبـاره بـبـاریـم یـا رضا

امشب به قلب مرده جلا می‌دهد رضا            حال و هوا به چشم گدا می‌دهد رضا
بر خیز، نا امید و خـطا کارِ رو سیاه            امشب امان به روز جزا می‌دهد رضا
بیمار خود بیار و دوا از رضا بخواه            امشب به هر مریض، شفا می‌دهد رضا
ای کربلا نرفته غم کربلا بس است            امشب برات کرب و بلا می‌دهد رضا

امشب دخـیل پنجره فـولاد می‌شویم
امشب به دست عشق تو آباد می‌شویم

عـاشـق بـیـا تـرنّـم انـفـاس را بگـو            ابـراز وجـد سـودۀ الـمـاس را بگـو
در روبـروی گـنـبد زرد و مناره‌ها            از جان و دل تلاطم احساس را بگو
در بین روضه‌های حریم رضا کمی            حال و هـوای زائر حـساس را بگو
وقتِ دخـیل بستن لبهـات با ضریح            شاعر بیا تو قـصۀ عـباس را بـگـو

اهـل حـرم عـمـوی رقیه شهـیـد شد
موی حسین و زینب از این غم سپید شد

دست از تنش جدا شده‌ای خاک بر سرم            آهش چه نارسا شده‌ای خاک بر سرم
آن کس سالهاست عصای من است خود            بی‌دست و بی‌عصا شده، ای خاک بر سرم
دنیا چه بی‌وفا شده، ای خاک بر سرم            حمله به خیمه‌ها شده، ای خاک بر سرم
پـای تـمـام اهل حـرم بـعـد رفـتـنت            با خار آشنا شده، ای خاک بر سرم

آقا ببـخـش روضۀ تان نـاتـمام مانـد
در شهر شام شعر دلم پشت بام ماند

غزل به وصف تو، دلخواه می‌شود گاهی            اسیـر دست شعـف، آه می‌شـود گـاهی

ز معجـزات نگـاهت یکی هـمین باشد            که کـوه غـم به دلـم کاه می‌شود گاهی

همان زمان که زند پر به صحن گوهرشاد            سعـادتی‌ست که هـمراه می‌شود گاهی

و آن گدا که فقط آب و نان طلب کرده            ز بـارش کـرمت شـاه می‌شـود گـاهی

جمال خادم پیر تو بس که نورانی‌ست            خجـل ز تابش خود ماه می‌شود گاهی

اگر چه روسیهم،عاصیم، بدم، رحمی            فقیر و خسته به درگاهت آمدم رحمی

خوشم از رعـایای شمس الشّمـوسم            گـرفــتـار عـشـق انـیـس الـنّـفـوسـم

کجا بی‌پـنـاهـم در این وادی عـشق            پـنـاهـنـدۀ لـطـف سـلـطـان طـوســم

اگر بـدتـرین بـنـده بـاشم که هـستـم            مـیـان حـریـمـش سـراپـا خـلـوصـم

شـفــا مـی‌دهــد خـاک روی لـبــانـم            اگر خـاک صحـن رضـا را ببـوسم

ز بـس بـا شـراب محـبـت عـجـیـنم            بـدون مـحـبـت خـمـارم، عــبــوسـم

دهـان وا نـکـردم بـه مـدح بـزرگی            فـقـط حرف سلطان شود، چاپـلوسم

امـیــر عــطــوفــم ســلامٌ عـلــیـکـم

امــام رئـــوفـــم ســلامٌ عــلــیــکــم

چه خوب است پشت و پناهم تو هستی            همیشه فقـط تکـیـه گـاهـم تو هستی

اگـر رو سـپــیـدم غـلام تـو هـسـتـم            امـیـدم اگـر رو سـیـاهـم، تو هـسـتی

چه پیوند خوبی است بیـن من و تو            منم رعـیت و پـادشـاهـم تو هـسـتی

کـسـی کـه بـرایـم نـمـوده هـمـیـشـه            بـساط دعـا را فـراهـم، تـو هـسـتی

نمی‌خواهم از تو به غیر از خودت را            تـمـنـای اشـک نـگـاهـم تـو هـسـتی

بُـوَد هر کـسی جـز تو و خـانـدانت            چو بی راهه و شاه راهـم تو هـسـتی

خودت تا به مشهد دلم را کـشانـدی
غـبـار دلـم را به لـطـفـت تـکـانـدی

به این دل که پر زد سویت عاشقانه            بــده گــوشـه‌ای از حــرم آشـیــانــه

رضاجان، رضاجان، رضاجان، رضاجان            شـده ذکـر تـسـبـیـح مـان دانـه دانـه

رسیده به ما عـشق، سیـنه به سیـنه            کـشیـدیـم این بـار، شـانـه به شـانـه

نـوای مــرا مـی‌خـری از کـرامـت            مـیــان نـــواهــای نـــقــاره خــانــه

ز بس جامعه خوانده‌ام، هر فرازش            شــده بــیـن آب و گــلــم جــاودانــه

رئــوفـی و طـاقـت نـداری بـبـیـنـی            شــود اشـک چـشـم گــدایـی روانـه

بـه من دل بـریـدن نـمـی‌آیـد اصـلاً
بـه تـو رانـدن مـن نـمـی‌آیـد اصـلاً

دلـت را شـکــسـتــه گــنــاه زیــادم            ولـی آمــدم، پـشـت بـاب الـجــوادم

زمین خورده‌ام من، ولی با نگـاهت            بـه شـوق طــواف حــرم ایـسـتــادم

هـمـیـشـه زدم بـوسـه بـر آسـتـانـت            سـرم را بـه خـاک سـرایـت نـهـادم

ز جـنّـت شـدنـد زائـرانـت به هر دم            خـلیـل و سلیـمـان و یعـقـوب و آدم

توعیسی دمی؟! نه به قرآن قسم که            مسیح است در معجـزاتش رضا دم

زمـانی که جـان می‌رسد بر دهـانـم            بـیــا و بـرس آن دقــیــقــه بـه دادم

چه کم می‌شود از تو من را بخوانی؟
مـرا مـثـل سـلـمـانـی خـود بـدانـی؟

امـان از دمی که مصیبت چـشیـدی            زمین خوردی اما زمین را نـدیـدی

اباصلت بر صورتش زد هـمین که            عـبـا را به روی سر خـود کـشیدی

چه تکرار سختی است در بین کوچه            نـشستی، دویـدی، نـشستی، دویـدی

الا ای امیری که شمس الـشمـوسی            چه خاکی شدی تا به حجره رسیدی

لبت تشنه بود و چنان اشک شمعی            بـه یـاد غــریـبـی جـدت چـکـیــدی

خودت روضه خواندی که ای شمر ملعون            لـبِ تـشـنـه جـد مـرا سـر بــریــدی

چه خوب است در لحظۀ احتضارت
جـــواد الائــمــه رسـیــده کــنــارت

یک عـمر فـقط بر در این خانه گـدایم            دلداده‌ترین شخص در این صحن و سرایم

هر روز من از عشق تو دم میزنم آقا            پیچـیده به گوش همه این حزن صدایم

من عـبد گـنهکـار و تو ارباب رئـوفی            تغـیـیر کـند با تو فـقـط حـال و هـوایم

مـن مـدعــی عــاشـقـی روی نـگــارم            از عشق فـقـط آه و شـرر مانـده برایم

هـستی تو طبیب دل بیـمار و غـمـیـنم            داروکــدۀ نــام تــو داده اسـت دوایـــم

من با تو شوم دور ز غم های دو عـالم            بـی‌لـطف تـو دانـم که گـرفـتار بـلایـم

لطفت که زیاد است نظر کن به من زار            بگـذر تو از این بار گـناهان و خـطایم

آقـا بـه جــوانـی جــوادت نـظـرم کـن            من هم که جـوانم زکرم کن تو دعـایم

با اینکه فـقـیـرم هـمه جا جـار زنم که            مشمـول عـنایـات و کـرامـات رضایم

حـاجـی تـو طـواف حـرم الله نـمـودی            مـن مـفـتـخـرم مُـحــرِمِ ایـوان طـلایـم

هر بار که زائر شده‌ام گـفتم و خواندم            انگار که در عـرش و سما پیش خدایم

از لـطف شما هست اگر در همۀ عمر            من روضه نشین در غم آن رأسِ جدایم

با چـشم پُـر از اشک حبـیبت بنـویـسد            با دست تو امضا بـشود کـرب و بـلایم

ای آفـتاب، سایـۀ خـورشید گـنـبدت            باغ بهـشت، باغـچۀ شهـر مشهـدت

مـا را نـوشـتـه‌انـد مـیـان اسـیــرهـا            از عـاشقـان درهـمِ زلـف مجـعـدت

دنیا فـقـیـر آمد و سرمـایه دار رفت            حاتم درست می‌شود از لطف بی‌حدت

قـبل از ولادتت به ولایت رسیده‌ای            جبریل خواند «عـالم آل محـمدت»

ما که صدا زدیم تو را “یا ابالجواد”            ای جـان مـا فـدایـیِ فـرزند ارشدت

حاجات ماست یا عدد پنج یا که هشت
ما خانه می‌خریم فقط با پلاک هشت

ای خـنـده‌ات تـبلـور طبـع دچـار ما            از تو گرفـته وام شرف، اقـتـدار ما

خـتم خـزان ماست تجـلـی گـنـبـدت            صحن بهشت توست شروع بهار ما

صلح است بین آینه و سنگ این حرم            دل رحـم تـر نـبود از آئـیـنه دار ما

ما با کـدام سجـده تـشکـر کـنـیم که            افـتاده دست دامن تو کـار و بار ما

وقتی که اشک ریخت همه فیض می‌برند            بایـد نشـست مـوقـع گـریه کـنـار ما

ای بـانـی بـهـشت حـریـم مـکـرمت
رقص ملائک است به فتوای پرچمت

پرواز می‌دهیم پری را که بسته نیست            با بوسه می‌زنیم دری را که بسته نیست

مـا درد می‌کـشیم اگر داد می‌کـشیم            درمان نمی‌کنند سری را که بسته نیست

یک عمر ما به لطف شما تکیه کرده‌ایم            بر ما نبند آن نظری را که بسته نیست

تو قـول داده‌ای که ببـنـدی بیا بـبـند            پلک امید محتضری را که بسته نیست

با در زدن به هر چه بخواهیم می‌رسیم            از ما نگیر پشت دری را که بسته نیست

دنـبـال نــور آمـده‌هـا را نـگـاه کـن
از راه دور آمــده‌هـا را نـگــاه کـن

مشهـد امیـد داد که ما زنـدگی کـنیم            با ذکـر یا امـام رضا زنـدگی کـنـیم

گـفتیم خرج زندگی و گفت پای من            یعـنی اجـازه داد گـدا زنـدگـی کـنیم

یا ایهـا الـرئـوفِ سـر راه مـانـده‌هـا            جا هست در کنار شما زندگی کنیم؟

مُردن به پای عشق تو عین سعادت است            حالا که عاشـقـیـم چرا زنـدگی کنیم

ما دل به زلف پنجره فولاد بسته‌ایم            تا با برات کرب و بلا زندگی کـنیم

«زلفـت اگر نـبود رهـایی نداشتـیـم
برگ برات کرب و بلایی نداشتیم»

اصلا به خاک پات سرم دوخته شده            امّـیـد مــادر و پــدرم دوخـتـه شـده

زیر نظـر گـرفته مرا مهـربـانی‌ات            ازاین نظر به تو نظرم دوخـته شده

مثـل کـبـوتـران تو جـلـد حـرم شدم            طوری که در هوات پرم دوخته شده

دست گـدا بهانه به دست تو می‌دهد            چشم گدا به دست کـرم دوخـته شده

هر سال به زیارت مخصوصۀ شما            رزق مـحـرم و صفـرم دوخـته شده

«خود را شبیه ابن شبیب تو می‌کنیم
وقتی که یاد جد غریب تو می‌کنیم«

با یاد یوسفی که تنش پیرهن نداشت            بر روی خاک بود و سری بر بدن نداشت

یک عده می‌زنند و یک عده می‌برند            انگشتر و عبا و ردا ظاهراً نداشت

این ضربه‌هـا اجـازه نـدادند پا شود            از زیر چکمه‌ها نفسِ پا شدن نداشت

در بوریا که ریخته شد جمع شد حسین            پس بی‌کفن نبود کفن داشت تن نداشت

می‌گفت خواهرش لب گودال قتلگاه            این رو به قبله اینهمه نیزه زدن نداشت

زینب که هست مادرمان را صدا نزن
پیش ربـاب حـداقـل دست و پا نزن

در این حریم ذکرم، یا رب و یا کریم است          دستم اگرچه خالیست، خرجیم با کریم است

کم میشود مگر از این سفره هر چه بُردند؟          وقتی طرف حساب شاه و گدا، کریم است

 بـیـهـوده زائـرانـش دست کـرم نـدارنـد          هر کس شد آشنـای این آشنا کـریم است

تضمین ذکر یا مَن یُعطِی الکثیر من اوست          گرچه زیاده خواهم، او منتها کریم است

با این همه گـنـاهـم، فوراً مرا بغـل کرد          من بـاورم نمی‌شد، اینـقـدرها کـریم است

نـوکـر غـریـب بـاشد، مـولا نمی‌پـسـنـدد          گـفـته سه جا می‌آیم، آقای ما کـریم است

اصلا ًبهشت یعـنی در این حـرم نشستن          امروز با رضاییم، فـردا خـدا کریم است

بـاب الجـواد بـودیـم، دیـدیـم کـاظمـیـنـیـم          باب الرضا نوشته، ابن الرضا کریم است

هر جا که روضه بوده، بالا نشسته زهرا          آنکس که بُرده من را، تا کربلا کریم است

بردند مثل نذری، هرعضوی از علی را          این جسم قطعه قطعه، روی عبا کریم است

خیرت رسید و عبد معاصی عطا گرفت            پست و حـقـیر عـالـم امکان بها گرفت

رو بـر تو کرد با هـمـۀ روسیـاهـیـش            از گوشه چشم نافـذتان او شـفـا گرفت

آقا ردش نکن که امـیـدش فـقـط تویی            با صـد امـیـد کـوبـۀ بیت الـولا گرفت

جانی دوباره در تن بی‌جان او نشست            تا عـشـقـتـان میان دلش را فرا گرفت

یا ایـهـالـرئـوف و ز لـطف مجـسـمت            بی‌دست و پاترین بشر دست و پا گرفت

بخـشیـده شد تـمـام گـنـاه و خـطای او            وقـتی قـدم در آن حـرم با صفا گرفت

شـبـنـم ز دیـدۀ تـر او بر زمین چکـید            بـا زائـرین تو چـو دم یا رضا گـرفت

یا ایهـاالـکـریـم و به عـشـق نـگـاه تـو            بنگر دراز، دست خودش این گدا گرفت

قربان نام تو که گـره را گـشایش ست            بایـد که نام اطهـرتـان را طـلا گرفت

هرکس زآب دلکـش این بارگه چـشید            دیگـر کـجـا نـشانـه ز آب بـقـا گرفـت

من از لـبـان عـاشـق رنـدی شـنـیـده‌ام            اینجا ز رأفت تو شـود کـربـلا گـرفت

بی‌شک نشسته دردلـتان مهر نـوکری            کو در حرم نوای شه سر جـدا گرفت

گفتی که گریه کن تو به جد غریب ما            یابن الشبیب گـریـۀ تو هر کجا گرفت

ما هم به رسم و کار شما گریه میکنیم            هرجا کـسی زماتـم جدت عـزا گرفت

شعـرم تمـام، حـرف دلـم نا تـمام ماند            آهی زیاده تر ز سـرش از شما گرفت

کـم کـم مسافـران سحـر را خـبـر کنید            با ذکر یا حـسیـن به مشهـد سفـر کـنید
خود را میان صحن رضا دربه در کنید            شب تا اذان صبح به گـنـبد نظـر کـنید

داریم اهل رحمت مخصوصه میشویم
آمـاده زیـارت مخـصوصـه می شـویم
بـایـد تمام همت خـود را به کار بست            حـالا که بار عـام شده کـوله بار بست
یا جبر عشق در به روی اختیار بست            دل را به حلقه های ضریح نگار بست
در طـوس بـرگـزار شده اعـتکـاف ما
صد حج واجب است ثـواب طواف ما
شـکــر خــدا کـه از فـقـرایـیـم تـا ابــد            از حـاجـیـان کــوی رضـایـیـم تـا ابــد
پـیـش رضـا کــنـار خــدایــیـم تـا ابــد            مـا راهـیـان کـرب و بـلایـیـم تــا ابــد
در صحـن کهنه بود که تایید ما رسید
آقـا نـگــاه کـرد و روادیــد مـا رسـیـد
ای کـربـلا نـرفـتـه حـرم را بهـانه کن            دل را بـیا به جـاده مـشـهـد روانـه کن
یک گوشه ای ز صحن رضا آشیانه کن            پـیـش کـریـم نـوکـری عـاشـقـانـه کـن
آنـجـا بـرات کرب و بلا زود می رسد
هی خون دل نخور بخدا زود می رسد
آقا خودش غریب و به فکر غریب هاست            مرثیه خوان روضۀ یابن شبیب هاست
هرشب دلش شکسته شیب الخضیب هاست            آزرده از مـزاحـمت نـانجـیـب هـاست
یک عـمه بود و لشگر اوبـاش بی حیا
عـالـم فـدای شـیـر زن دشـت کــربـلا

عشق در واژه نمی گنجد و معنا نشود            عـاشـقـی با اگـر و شـایـد و امـا نشود
شرط اول قدم آن است که مجنون باشی            هـر کـسـی دربـدر خـانـۀ لـیـلا نـشود

دیر اگر راه بیـفـتـیم به یـوسف نرسیم            سـر بـازار کـه او منـتـظـر مـا نـشـود
لذت عشق به این حس بلاتکلیفی است            لطف تو شـامـل مـا یا بـشـود یا نـشود
من فقط روبروی گـنـبد تو خـم شده ام            کــمـرم غـیـر در خـانـۀ تـو تـا نـشـود
هر قدر باشد اگر دور ضریح تو شلوغ            من نـدیـدم که بیـایـد کسی و جـا نشود
بین زوّار که باشم کرمت بیشتر است            قطره هیچ است اگر وصل به دریا نشود
امن تر از حرمت نیست همان بهتر که            کودک گم شده در صحن تو، پیدا نشود
دردهایم به تو نزدیکـتـرم کرده طبیب            حرفم این است که یک وقت مداوا نشود
بهتر از این که کسی لحظۀ پابوسی تو            نـفـس آخـر خـود را بـکـشـد پـا نـشود
طوری افتاده گره بر دل بی تاب دخیل            که بجز دست تو با دست کسی وا نشود
لـحـظـۀ وا شـدن سـفـرۀ حاجـات شنید            هـرکه از جـانب تو  پـاسـخ الا نـشود
آخرش بی بروبرگرد مرا خواهی کشت            عـاشـقی با اگر و شاید و اما... نشود؟

ایـنجـا ره امـیـد کـسی سـد نـمی شود            کس نا امـیـد از حـرمت رد نمی شود

اینجا دعا به مرز اجابت رسیده است            راه دعـای اهـل دعـا سـد نـمـی شـود

مهمان این حریم بهشتی، بهشتی است            حـال کـسی که با تو بود بد نمی شود

بین همه ز رأفت تو صحبت است و کس            مانـنـد تو به مـهـر زبـانـزد نمی شود

ای انعکاس مهر چـنان تو کسی دگر            آئـیـنـه دار خُـلــق مـحـمـدّ نـمی شـود

حسرت بَرد کسی که به چندین بهار عمر            بـهـر زیــارت تـو مـقــیّـد نـمـی شـود

هرکس رسیده است به جائی ز لطف توست            بـی الـتـفـات تـو که مـؤیـد نـمی شـود

بی بهره از ولایت تو روز رستخـیز            مـسـتـوجـب عـنـایـت ایـزد نـمی شود

بسیار رفته است «وفائی» سفـر ولی            جائی دگر به خـوبی مشهـد نمی شود

این بار هـم بـیـا و دو چـشـم تـری بده            بـالـم شکـستـه است تو بال و پری بده

حالا که قصد کرده دلم در به در شود            از آن شراب کهـنۀ خود سـاغـری بده

ازمن مرا بگیر و خودت را به من بده            از مـن مـرا بگـیـر و منِ بهـتری بـده

من سـال هـای سال بـدون تو مـانـده ام            بر آسـمـان بـی کـسـی ام اخـتـری بـده

تا زنـده ام حــوالــۀ جـایـی نـکـن مـرا            نـعـش مرا به دست کس دیگـری بـده

افـسـوس می خـورم نشدم همجـوار تو            پـس افـتـخـار خـادمی و نـوکـری بـده

جـاروکش ســرای تـوأم؛ یا اباالحـسن

شـکـر خـدا گـدای تـوأم؛ یـا اباالحـسن

در بین سینه شوق حریم تو بی حد است            اصلا تمام دلخوشی ام شهر مشهد است

وقتی که در حـیـاط حـرم راه می روم            پایم به روی عرش و دلم روی گنبد است

پـایـم به غـیـر راه تو جـایـی نمی رود            عمریست درمسیر تو در رفت وآمد است

با دست خالی آمدن من که عیب نیست            با دست خالی ام بروم بر شما بد است

این آستـان قـدس به نـام کسی ست که            سلطان طوس و عـالم آل محـمـد است

یا حضرت رضا به دلم یک نگـاه کن

حـال مرا برای خودت رو به راه کن

دل را مـقـیـم درگـه جـانـان نوشته اند            ما را غلام حضرت سلطان نوشته اند

آتـش ز سـوز سـیـنـۀ مـا آفـریـده شـد            چون عشق تو به سینۀ سوزان نوشته اند

تو سفره دار عشقی و ما ریزه خوار تو            ما را کنار چـشم تو مهـمان نوشته اند

دل ذره ذره می شود از یک نگـاه تو            گویا ز روی چشم تو قـرآن نوشته اند

روز ازل که قرعه به نام تو می زدند            ما را برای عـشق تو قربان نوشته اند

دل می تـپـد به سینه ز فکـر جمال تو            اصلا مرا ز عشق تو حیران نوشته اند

از آن شبی که دل ز دل ما ربـوده ای            ما را انـیـس دیـدۀ گـریـان نـوشتـه اند

ما از محـرم و صفـر و فـاطـمـیـه ایم            ما را یـتـیـم سـورۀ انـسـان نـوشته اند

مـهـمـان بـارگـاه تــوأم یا ابـا الحـسـن            محـتاج یک نـگـاه تـوأم یـا ابا الحـسن

هرچـنـد روسیـاهـم و درمـانـده و بـدم            امــا مــرا تــو تــذکــره دادیٌ و آمــدم

ای هـشـتـمـیـن ولیّ خـدا روح پنج تن            جدّت عـلی، ابا الحـسن و تو ابا الحـسن

هر کـس در آسـتـانـۀ تو نـوکـری کـند            تا بام عـرش سر زده و سـروری کند

تو مصطفی شمایلی ای مرتضی نژاد            ما را مـران ز درگـه خود یا ابالجـواد

ای قـامـتـت به خـیـمـۀ تـوحـیـد قـائمه            نور دو چـشم حـیدر و دلـبـنـد فـاطـمـه

مـولا شـمـا چـهــارده آیـت، مــؤیـدیـد            تک تک همه ذوات مقـدس، محـمـدید

ای بـهـتـرین وسـیـلۀ قـرب خـدا رضا            مـولا تو بـاش واسـطـه بین خـدا و ما

هستـیم، از فـراق ولیّ حـق اشـك ریـز            خواهـیـم از خـدا فـرج مـهـدی عـزیز

ای قـاضـی اریـکـۀ حـق داوری نـمــا            بـر بـی کـسان روی زمیـن یـاوری ما

هستی کائنات رضا جان ز هست توست            چشم دل تمام کـریمان به دست توست

ای معتبر، به شیعۀ خود اعـتـبار باش            مـولا مـدافـعـانِ حـرم را تو یـار باش

این ملتی که روی بر این در نهاده اند            ده ها هـزار کـشته در این راه داده اند

یک دل رسید پای ضریحت شفا گرفت            راه عـروج تـا مـلـکـوت سـمـا گـرفت

بیگانه کن مرا ز خودم غرق خود نما            تا آن که جار زنند مریضی شفا گرفت

صحن عـتـیـق تو شده دارالشفای خلق            هرکس شفا گرفت ز دست شما گرفت

حـاجـت گـرفـتـه سائـلـت اما نمی رود            از بس که از کنار تو ماندن بها گرفت

از درگـه شـمـا به خـداونـد می رسـیـم            بی تو نمیشود که سراغ از خدا گرفت

حج و منا و سعی و صفایم فـقط تویی            قـلـبـم مـقـابـل حـرم تـو صـفـا گـرفـت

هر کس رسید کرب و بلا، سامرا، نجف            برگ براتش از علی موسی الرضا گرفت

هر مستمند در حرمت جـزو اغنیاست            هر بی نوا کـنار ضریحت نوا گرفت:

"عبد ذلـیـل را تو مـران ایها الـرئوف            از غـم بیا مرا بـرهـان ایهـا الـرئوف"

در حریم رضوی دل، چو ز اغیار جداست            زائر کوی رضا شامل الطاف خـداست

بین هر صحن بود زمزم اشکی جاری            سعی هر صحن به حق، افضلِ هر سعی وصفاست

حرفی از جنت فردوس در این کوی مزن            که بهشت همه عشاق سر کوی رضاست

هرکه یک بار رود او به سه جا می آید            بسکه ارباب به اربابی خود بی همتاست

جای جای حرمش، گـنـبد و ایـوان طلا            بهر ما همچو حریم نجف و کرب و بلاست

هر طـرف دیـده فـتـد جانب سـقـا خـانه            گوئیا صحنۀ یک عـلـقـمـۀ بی سقـاست

گفته خود هست دو تن، باب همه جاجاتم            یک جوادم؛ دگری مادر خوبم زهراست

دامــن آلـــوده و بــار گـــنـــاه آورده ام           گر چه آهی در بساطم نیست آه آورده ام

هر که بودم هر که هستم با کسی مربوط نیست           بـر امـام مـهـربـان خـود پـنـاه آورده ام

هر که آرد تحفه ای در محضر مولای خود           من دو دست خالی و کوه گناه آورده ام

در کرم شه را گدا باید؛ گدا را نیز شاه           من گدا دست گدایی سوی شاه آورده ام

بر کبوترهای صحنت هدیۀ ناقابلی است           گندم اشکی که در این بارگـاه آورده ام

ناله ام در سینه، اشگم در بصر، سوزم به دل           نامه ای چون دود آه خود سیاه آورده ام

نی عجل با کوه عصیان عفو، نازم را کشد           رو به سـوی مظهـر عـفـو اله آورده ام

ذرّه بودم زائر شمس الشّموسم کرده اند           قطره ای بودم به این دریا پناه آورده ام

گر چه هستم قطره ای ناچیز، یک دریای اشک           هدیه بر مولای خود روحی فداه آورده ام

هر فقیری هست دست خالیش سرمایه اش           من فقـیرم دست خالی را گواه آورده ام

"میثما" مولا اگر پُرسد چه آوردی بگو           سر به خاک زائرت از گرد راه آورده ام